Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει με ενθουσιασμό στην τάξη ότι ήθελε να γίνει ερευνητής. Μάλλον οφειλόταν στην παντοτινή και ανεξήγητη ανάγκη μου να δημιουργήσω κάτι μεγάλο και ξεχωριστό. Ούτως ή άλλως, η γνώση από μόνη της δεν με ενθουσίαζε. Γι’ αυτό, μέχρι και σήμερα, είμαι απαίσιος στα παιχνίδια γνώσεων! Οι μόνες φορές που με ενθουσίαζε η γνώση ήταν όταν κάποιος μάζευε τα κομμάτια της για να συνθέσει το παζλ μιας καινοτόμας λύσης σε κάποιο πρόβλημα.
Αυτός ο κάποιος ήταν η καθηγήτριά μου στη βιολογία. Η κυρία Λεόνη με έκανε να αγαπήσω αυτήν την επιστήμη, καθώς εξηγούσε με φανταστικό τρόπο και ζωγραφική τα βιολογικά συστήματα και τους τρόπους με τους οποίους τα χρησιμοποιούμε. Η ρύθμιση έκφρασης του DNA, ο κύκλος του κυττάρου, τα πλασμίδια, το ανασυνδυασμένο DNA και ούτω κάθε εξής με έκαναν να αγαπήσω την βιολογία τόσο που αποφάσισα ότι θα την ακολουθήσω.
Εκεί προς την τρίτη λυκείου, έτυχε να κάνουμε και μια εκπαιδευτική σχολική επίσκεψη στην Β’ Νευρολογική Κλινική του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, με υπεύθυνο γιατρό τον κύριο Γρηγοριάδη (κορυφαίος Έλληνας γιατρός ειδικά για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας) όπου είχα και την πρώτη μου επαφή με πραγματικό εργαστηριακό χώρο και εξοπλισμό, ειδικότερα πάνω στον τομέα της Νευρολογίας.
Το ενδιαφέρον μου για τα μυστήρια που κρύβει ο εγκέφαλος είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται πριν πάμε στην Κλινική. Μάλλον ήταν 2016 όταν έτυχε να δω πρώτη φορά την ταινία “Still Alice: Κάθε στιγμή μετράει” και ταράχτηκα όταν ανακάλυψα πόσο καταστροφική μπορεί να είναι μια νευρολογική ασθένεια όπως το Alzheimer. Πάντως, την μεγαλύτερη βαρύτητα για την εξέλιξή μου έως σήμερα την δίνω στην ικανότητά μου και το ενδιαφέρον μου να διαβάζω βιβλία.
Τα παραμύθια που μου διάβαζαν οι γονείς κι έπειτα άρχισα να διαβάζω από μόνος μου και στην συνέχεια τα βαριά μυθιστορήματα πολλών σελίδων χωρίς εικονογράφηση με οδήγησαν, όταν ήρθε ο καιρός, να πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο “Ο χρόνος είναι χρήμα” του Brian Tracy μεταγλωτισμένο στα ελληνικά. Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο προσωπικής αυτοβελτίωσης που διάβασα. Χωρίς να θυμάμαι συγκεκριμένα αν αυτό το βιβλίο με έκανε να σκέφτομαι έξω απ’το κουτί, το σίγουρο είναι ότι με έκανε να δώσω στον Χρόνο την αξία που του αναλογεί και να σταματήσω να αφιερώνω όλη μου τη ζωή στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Στο κάτω-κάτω, τίποτα μεγαλοπρεπές δεν γίνεται παίζοντας βιντεοπαιχνίδια!
Χωρίς αυτήν την συνειδητοποίηση δεν θα είχα σκεφτεί σε εκείνη την εκδρομή να ρωτήσω τις υπεύθυνες επιστήμονες, Ρόζα Λαγουδάκη και Όλγα Τουλούμη (στην ομάδα του κύριου Γρηγοριάδη) εάν δέχονταν γενικά μαθητές ή φοιτητές να παρακολουθούν για μερικούς μήνες τα πειράματα και τις εργασίες που πραγματοποιούνταν στο εργαστήριο. Η απάντηση που πήρα ήταν θετική και για δυο μήνες μετά τις εξετάσεις των πανελληνίων και πριν φύγω για την θητεία μου στον στρατό ήμουν μαζί τους κάθε μέρα και μάθαινα δίπλα στην δεξιοτέχνισα τεχνολόγο Εύα Νουσιοπούλου στο παθολογοανατομικό εργαστήριο.
Τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις ήταν απογοητευτικά. Πέρασα με 15.368 μόρια περίπου στην τελευταία μου επιλογή, που ήταν το τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων στο ΤΕΙ Λάρισας (ένα τμήμα που καταργήθηκε και έπαψε να δέχεται νέους φοιτητές μετά το 2018, όταν τα ΤΕΙ συγχωνεύθηκαν στα πανεπιστήμια). Αποφάσισα να μείνω ψύχραιμος και να βρω την καλύτερη δυνατή λύση. Με γνώμονα την αξία του χρόνου και την ανυπομονησία μου να δημιουργήσω κάτι αληθινό, ήθελα να αποφύγω να αφιερώσω άλλη μία χρονιά στις πανελλήνιες εφόσον υπήρχε εναλλακτικός τρόπος να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Εξάλλου, η κυρία Όλγα, που κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο εργαστήριο του κύριου Γρηγοριάδη, μελετώντας πολλές ώρες την ημέρα και σχεδιάζοντας πειράματα (κάτι που θέλει πολλή γνώση και τέχνη), ήταν η ίδια τεχνολόγος.
Έτσι, γράφτηκα στο ΤΕΙ, πήγα στρατό και το 2018 που απολύθηκα, ξεκίνησα τις σπουδές με την αυτοπεποίθηση ότι θα καταφέρω να ελιχθώ με τρόπο τέτοιο ώστε να κάνω αυτό που θέλω.
Μείνετε συντονισμένοι για να μην χάσετε:
-Γιατί διάλεξα να πάω στρατό πριν τις σπουδές;
-Ποια ήταν η εμπειρία μου ως πεζοναύτης;
-Πώς να αποφασίζεις και να βάζεις προτεραιότητες.
Αφήστε μια απάντηση